افزایش بازدهی روش طبیعی استفاده از محیط اسپیزیزن برای انتقال پلاسمید به درون باکتری باسیلوس سوبتیلیس با استفاده از یک پپتید کاتیونیک تراوا کننده غشا باکتریایی

مقدمه: تعدادی از گونه‌های باکتریایی قادرند تا مولکول DNA را از محیط اطرافشان در‌یافت نمایند؛ میزان این دریافت به شرایطی مانند بزرگی پلاسمید و نوع میزبان بستگی دارد. در مورد باکتری باسیلوس سوبتیلیس نیز این امکان البته با میزان انتقال بسیار پایینی وجود دارد. در حال حاضر روش مرسوم برای انتقال پلاسمید خارجی به درون باکتری باسیلوس سوبتیلیس استفاده از روش طبیعی در یک محیط کشت حداقل (اسپیزیزن) است. در این روش نیز میزان انتقال مطلوب و در خورتوجه نیست. هدف از این مطالعه، بررسی تکنیکی نوین بر پایه پپتید کاتیونیک CM11 به عنوان بک پپتید تراوا کننده غشاء، برای افزایش مؤثر نرخ ترانسفورماسیون DNA به باکتری باسیلوس سوبتیلیس است. مواد و روش‏‏ها: در این روش، از پپتید CM11 به عنوان عاملی برای بهینه‏سازی انتقال pWB980 به باکتری باسیلوس سوبتیلیس استفاده شد. برای این منظور، فرآیند مستعد‏سازی باسیلوس سوبتیلیس با دو روش مجزا و در حضور غلظت‌های مختلف پپتید انجام شد. بدین ترتیب که در روش نخست، باکتری به مدت 14 ساعت در حضور غلظت‌های مختلف پپتید تیمار شد و سپس در معرض پلاسمید قرار گرفت. در روش دوم، غلظت‏ها‏ی مختلف پپتیدی همراه با پلاسمید به شکل همزمان به باکتری عرضه شد. پس از غربال‏گری باکتری‏ها‏ی دریافت کننده پلاسیمد بر روی محیط کشت LB آگار حاوی آنتی بیوتیک کانامایسین تعداد کل باکتری‏ها‏ی ترانسفورم شده به ازای هر میکرو‏گرم DNA پلاسمیدی محاسبه و با کنترل مقایسه شد. نتایج: انتقال پلاسمید pWB980 به باکتری در بهترین حالت معادل 5/6 برابر بیشتر از شرایط استاندارد (کنترل) گزارش شد که از لحاظ آماری دارای اختلاف معنی داری بود (P value